တက္တူး
ဘာလုုပ္လုုပ္
ဇြဲမရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က
ပြဲေစ်းတန္းတစ္ခုုမွာ
ဇြဲ ဆုုိတဲ့ စာလံုုးကိုု
လက္ဖ်ံမွာ ေရးထိုုးလုုိက္တယ္။
အသားနည္းနည္း နာေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဇြဲ ရွိေနဖိုု႕ လိုုအပ္တယ္ မဟုုတ္လား။
ၿပီးေတာ့
တၿခားလူငယ္ေတြလုုိပဲ
ပင္လယ္ကိုု ရင္ဆုုိင္ဖိုု႕ သေဘာၤေပၚ ကၽြန္ေတာ္ တက္သြားတယ္
ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့
တၿခား သေဘာၤသားေတြလုုိပဲ
လွတပတ ေရသူမ ပံုုေတြ၊ ေရာင္စံုု နဂါးရုုပ္ေတြ၊ လက္ဝါးကပ္တုုိင္ေတြ၊ အရိုုးေခါင္းေတြ၊ ေက်ာက္ဆူးေတြ
အမိႏိုုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အမည္စာလံုုးေတြ
ကိုုယ္ခႏၶာ အႏွံ႕ စံုုလင္ေအာင္ ေရးထိုုး ဝတ္ဆင္ရင္း
မုုန္တိုုင္းဆန္တဲ့ ေန႕ရက္မ်ားရဲ႕ အတိုုက္အခိုုက္ကိုု ကာကြယ္ ၿငင္းဆန္ခဲ့ရတယ္။
ခ်စ္သူေရ
ေနာက္ဆံုုးမွာေတာ့
မင္းရဲ႕ ခါးသည္းရက္စက္လွတဲ့ အခ်စ္မ်ားမွာ
သေဘာၤမပ်က္ပဲ ေရေမ်ာကမ္းတင္ ၿဖစ္ခဲ့ရ။
ရင့္က်က္ၿခင္းကိုု အလုုိရွိဖုုိ႕ အေနအထိုုင္ကိုု ဆင္ၿခင္ရမယ္။
ေရေၾကာင္း ေလေၾကာင္းနဲ႕ ကံၾကမၼာရဲ႕ ေစစားရာ တစ္ေနရာရာကိုု လြင့္သြားလုုိက္ေတာ့မယ္။
ညနက္နက္ ေၿမေအာက္ ဘူတာရံုုေတြက နံရံမ်ားပမာ
ခံစားခ်က္ ၊ အႏုုပညာနဲ႕ အေတြးအေခၚမ်ားကိုု
ငါ့စိတ္မ်က္ႏွာစာေပၚ က်ဲပက္
ေဆးေရာင္စံုုေတြ ၿပည့္ႏွက္ ေတာက္ပေနဆဲ
လွ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ အနက္အဓိပၺာယ္မ်ားဟာ ဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆံုုး တက္တူမ်ားပါပဲ။ ။
ႏိုင္မြန္ေအာင္သြင္
(၂၀၀၇ ၾသဂုုတ္၊ ခ်ယ္ရီ မဂၢဇင္း)
