ေဆာင္းေခတ္ကေပးခဲ႔တဲ႔
ေမာင္းကြဲသံ ခပ္ေလးေလး တစ္ခ်က္ပါပ။ဲ
တစ္ယာက္တည္းေနရတဲ႔ ငါ႔ကို
ဘယ္သူနဲ႔မွမေနရေအာင္
ယိုင္ယုိင္ရြဲ႕ရြဲ႕ လွီးခြဲသြား....။
နံပါတ္စဥ္ မတပ္ရေသးတဲ႔
သဲကႏၱာရ စာရြက္တစ္ရြက္ေပၚမွာလဲက်တယ္။
အဲဒီညေနေပါ႔
ေကာင္းကင္ကို ဆြဲခြ်တ္ျပီး
ေျမၾကီးကိုပဲ ငါျပန္ဝတ္ခဲ႔ရ။
ျပီးဆုံးသြားတာ ေသခ်ာပါတယ္
ႏွင္းခိုးေတြ...
ျပီးေတာ႔ ဒိုင္ယာရီခ်ိဳ ခါးတစ္ခြက္
ျပီးဆုံးသြားတာက ေသခ်ာပါတယ္။
မိုးေတြကို တိုးတိုးကေလး ရြာရဦးမွာေပါ႔ေလ
ပန္းရနံေတြကလည္း ခပ္ျမင္႔ျမင္႔ကေနပ်ံသန္း
ငါနဲ႔ ငါ႔ရဲ႕ဖိနပ္ေလး
သီခ်င္းမဆိုေတာ႔ဘဲ ဟိုးအေဝးကို ေငးခဲ႕ရတယ္။
